Fundacja Credo

Kilkanaście lat pracowałem w różnych miejscach, dziedzinach i na różnych stanowiskach. Kiedy poznałem Jezusa chciałem powiedzieć moim współpracownikom o Nim, ale początki były trudne. Bardzo trudne.

Do dzisiaj niektóre wspomnienia bolą. Brak taktu, umiejętności i wiedzy powodował, że pole pracy stawało się polem walk o rację. W zeszłym roku przyjaciel polecił mi książkę, którą – jak twierdził – powinienem przeczytać. Chodziło o książkę Greene’a “Dzięki Bogu już poniedziałek!”. Po krótkich poszukiwaniach, znalazłem ją w małej księgarni i… połknąłem ją. Pod koniec lektury wiedziałem już, że to jest to. Większość moich własnych obserwacji dotyczących bycia chrześcijaninem w pracy, zebrano w tej krótkiej książeczce. Dlaczego nie przeczytałem jej wcześniej? Może uniknąłbym kilku spektakularnych porażek? Może kilka historii potoczyłoby się inaczej?

(dalej…)

Jak pisze wydawca: Książka ta nie daje gotowych recept i prostych odpowiedzi. Nie teoretyzuje. Autor mówi o własnych przeżyciach i doświadczeniach. Przytacza relacje ludzi. Swój obraz modlitwy maluje ostrożnie, z rozwagą. Są tam nadzieje, wątpliwości, są pobożne życzenia i nieraz gorzkie rozczarowanie. Mogę się tu podpisać i powiedzieć – nic z tych rzeczy nie jest mi obce.

Nie ukrywam – Philip Yancey jest moim ulubionym autorem książek o tematyce chrześcijańskiej. Ta konkretna książka towarzyszyła mi w jednym z najtrudniejszych, a może w najtrudniejszym okresie mojego życia – kiedy mój mąż leżał w szpitalu, po świeżo przebytym udarze. Stąd w moim opisie, tych długich i trudnych dni, znalazło się miejsce na wybrane z tej książki myśli. Myśli, które dawały mi pocieszenie.

(dalej…)

Anna Mateja

To, co najciekawsze, zdarza się tylko między ludźmi.

Hanna Pasterny jest niewidomą dziewczyną z Rybnika na Górnym Śląsku, romanistką i logopedką, ale też głęboko wierzącą katoliczką, która zadaje pytania, nie bojąc się duchowych poszukiwań. Ma mnóstwo znajomych i przyjaciół, bo nie traktuje relacji z ludźmi powierzchownie: znajduje dla nich czas, potrafi się zaangażować. Niepełnosprawność nie jest dla niej ograniczeniem, raczej wyzwaniem – by równie dużo wymagać od siebie, jak czerpać z życia.

(dalej…)